W praktyce zdarza się, że we wniosku o interpretację indywidualną w zakresie danego zagadnienia prawa podatkowego wnioskodawca powołuje się na sygnatury wyroków sądów administracyjnych, które w podobnych do jego sprawy orzekały na korzyść podatników. Powstaje wówczas wątpliwość czy organ podatkowy uwzględni je przy wydawaniu interpretacji.
Praktyka organów podatkowych
Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wynika to z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.).
Zdarza się, że wnioskodawca we wniosku o interpretację przywołuje wyrok (wyroki) wydany w podobnym stanie faktycznym do swojego. Organy podatkowe zazwyczaj kwitują to w ten sposób, że wyrok nie mógł wpłynąć na odmienne rozstrzygnięcie danej sprawy, bądź że zapadł on w odmiennym stanie faktycznym i nie jest wiążący w sprawie.
Druki wniosków o wydanie interpretacji (ORD-IN i ORD-IN/A) można pobrać ze strony internetowej naszego Wydawnictwa: www.druki.gofin.pl.
Stanowisko sądu
Taka praktyka krytykowana jest przez sądy administracyjne. W ocenie WSA w Kielcach (wyrok z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 678/12 - orzeczenie nieprawomocne), powołanie się przez wnioskodawcę na konkretny wyrok sądu administracyjnego oznacza, że w pełni podziela on zaprezentowany w nim pogląd. W takim przypadku można stwierdzić, że ujęte w wyroku stanowisko sądu administracyjnego staje się niejako stanowiskiem samego wnioskodawcy. W takiej sytuacji organ podatkowy wydający interpretację ma obowiązek oceny stanowiska sądu zaprezentowanego w uzasadnieniu powołanego wyroku i wskazania w interpretacji czy może ono odnosić się do stanu faktycznego sprawy. Jeśli organ podatkowy uzna, że powołane przez wnioskodawcę stanowisko sądu wyrażone w innej sprawie nie jest adekwatne do okoliczności danej sprawy, to w wydanej przez siebie interpretacji powinien wskazać, dlaczego doszedł do takiego wniosku. Lakoniczne odniesienie się przez organ do kwestii konkretnego i indywidualnego charakteru orzeczeń sądowych nie może być uznane za uzasadnienie przyczyny odrzucenia stanowiska wnioskodawcy, pośrednio wyrażonego w orzeczeniu sądu. Jedynie bowiem ustosunkowując się do treści powołanego wyroku, organ podatkowy spełnia obowiązek wynikający z art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej.
Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 14e Ordynacji podatkowej umożliwił organowi, który wydał interpretację, jej zmianę z urzędu, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Zasadą jest, że wydany wyrok wiąże tylko w sprawie, w której zapadł. Jednak w przypadku interpretacji podatkowych zasada ta ulega pewnemu osłabieniu. Zwrócił na to uwagę WSA w Krakowie w wyroku z dnia 21 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 340/13 (orzeczenie nieprawomocne). Według Sądu skoro organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Organ jest obowiązany zgodnie z art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy w tym orzeczeń, na które występujący o interpretację się powołał. Dlatego też nie może poprzestać na stwierdzeniu, że wyroki, na które powołał się podatnik zapadły w indywidualnych, a przy tym odmiennych sprawach. W tych okolicznościach odniesienie się przez organ do powołanego i mającego zastosowanie w sprawie orzecznictwa sądów jest konieczne dla zachowania wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej zasady zaufania do organów podatkowych.
Skutki pominięcia wyroku
Z powołanych wyroków wynika, że zainteresowany uzyskaniem interpretacji powołując się we wniosku o jej wydanie na wyrok (wyroki) wydany w innej sprawie, lecz w podobnym lub identycznym stanie faktycznym, w rzeczywistości przyjmuje stanowisko wyrażone przez sąd za swoje, w zakresie oceny prawnej własnego stanu faktycznego. W konsekwencji organ, przy wydawaniu interpretacji powinien odnieść się do tego stanowiska. W przeciwnym wypadku powinien się liczyć z uchyleniem interpretacji przez sąd (w przypadku wniesienia skargi na interpretację z powodu jej niezgodności z prawem).
"Odnosząc się do wyroków wskazanych przez Wnioskodawcę należy podkreślić, że są to rozstrzygnięcia dotyczące indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tej konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne choćby podobne lub zbieżne sprawy. Tym samym powoływanie się przez Wnioskodawcę na orzecznictwo sądowe nie może wpłynąć na ocenę prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie". Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 czerwca 2013 r., nr IPTPP2/443-256/13-2/PR |
|